Гэты дзень быў заўсёды ўрачысты,
баба Алёна апраналася ў чыстае.
А недзе апоўдні ў хату заходзіў
паштар аднарукі Птушка Іван.
Ён папраўдзе меў нешта ад птаха,
чорнага птаха з крылом перабітым.
Худы і высокі,
ён доўга таптаўся ў парозе
і, пакашляўшы, неяк казаў вінавата:
– Вам пэнсія, цётка, за сына...
Баба маўкліва подпіс стаўляла,
баба маўкліва на стол накрывала.
Выпіўшы поўную шклянку –
яе брыгадзірскай чамусьці ўсе называлі, –
Птушка шумна, са смакам,
нюхаў духмяную лусту хлеба ржанога,
а закусь ніколі ня кратаў.
I, па-змоўніцку мне падміргнуўшы,
прасіў па-сяброўску:
«Скруціў бы ты, братка, цыгарку салдату...»
Хутка ад сіняга дыму
я твар паштара ўжо ня бачыў,
а чуў толькі голас,
глухі і сьлязьлівы:
– Вайна – ненажэрная сука.
Ну чаму я жыву, аднарукі,
Чаму Хведзька ляжыць на чужыне,
А ты век дажываеш бяз сына?
Скончыўшы горкую споведзь,
ён плакаў заўсёды няўцешна,
а баба са скрухай глядзела
кудысьці далёка-далёка
і гладзіла Птушку ласкава
па чорнай яго галаве:
– Ня плач, Іванька,
ня плач, дзіцёнак...
Гэты дзень быў заўсёды ўрачысты,
баба Алёна апраналася ў чыстае.
|
|
