... А вось і Крычаў абвясьцілі,
Давай глытнем ягоны дым.
Тут Сож цячэ як пры Вашчыле,
I сонца сьвеціць як пры ім.
I, можа, тая вунь дзяўчынка,
Што наш пакінула вагон, –
Яго упартая крывінка,
Яго далёкі сьветлы сон.
Давай былыя ўспомнім былі,
Давай хвілінку пастаім...
Тут Сож цячэ як пры Вашчыле
I, можа, журыцца па ім.
|
|
