Неба вымытага просінь.
Ветрык лес не ўскалыхне.
Як ласкавы доктар, восень
Арытмію лечыць мне:
«Беражы сябе ад трансаў,
Прэч трывогі ўсе гані!
Ды забудзь грамадскі транспарт –
Лепей езьдзі на кані.
Ці хадзі па сьцежках лета
Аж да стомы у нагах.
Безь білета
на балеты
На пакошаных лугах.
Пі, як продак піў, –
з крынічкі,
Кожнай кропляй даражы!
Ноч застане ў маладзічкі –
Бульбу выбраць памажы»...
Я хадзіў па сьцежках лета,
Слухаў музыку бяз слоў.
На бусьліных быў балетах –
Толькі мала ўжо буслоў.
I вады жывой, салодкай,
Я шукаў, відаць, дарма,
Тых крыніц, што зналі продкі
На зямлі даўно няма.
Халадзелі ў небе зьнічкі,
А душу вярэдзіў страх...
Не спаткаў я маладзічку –
Маладзічкі ў гарадах.
|
|
