Быццам толькі што вось адбылася Галгофа. Сьвет трывожна заціх у барвянай імгле, І зрываюцца ў бездань, у катастрофу Нашы сэрцы: маё і Чуфут-Кале. Абрываюцца сэрцы, схілы, тэрасы, І спакой паўстае чыгуннай сьцяной. Быццам толькі што вось яна адбылася... Быццам толькі што вось... А над кім – ўсё адно. Над любым, хто ўзяты сілком ад свабоды, Хто ўтаптаны атамам ў попел і глей, Над маім народам, над іншым народам, Над тваім народам, Чуфут-Кале. Не зямля, а Біблія: скалы, каменьні, Каляіны ў скале і руінаў іржа. Не хапае толькі авечых ценяў, Не хапае заранкі, узгорка, крыжа. Але столькі ва ўсім самоты і гора, І, ў спакоі забытых, боляў і скрух, Нібы ў дворыках гэтых, малельнях, пячорах Ўсё канае і ўмерці ня можа дух. А за мурам шляхі ў безнадзейнасьць, ў даліну І даўно струхлелых павозак сьляды... І ідзе, ўсё ідзе па плато Магдаліна. Невядома куды. Ў нікуды. Ў нікуды.
19.III.67, Ялта.
|
|