430
Пімену Панчанку
Хвалу ўздавала небу нашча
Здаўна
Лясная старана,
Некарчаваны слухаў прашчур
Маўчаньне перуна.
Ад клопату адчуўшы продых,
Надзею ўсклаўшы на вясну,
Сырому дубу кленчыў продак,
Маліўся перуну.
Пярун праходзіў бураломам.
Ратай – зьвяздар і аграном –
На злыдняў слаў
Маланку з громам,
Бажыўся перуном.
А я на лусту аржаную
Шапчу:
– Кусьціся, ярына!
Прыглухлай боязьзю шаную
Маўчаньне перуна.
Чалом б’ючы сваім асновам –
Ад курганоў да згаслых трун, –
Параіцца хачу са словам,
Пакуль маўчыць пярун.
Да сэнсу хочацца прабіцца,
Як арганаўту да руна.
Яна баіцца,
Навальніца,
Маўчаньня перуна.
|
|
