Знаёмых болей, болей, А незабыўных меней. Мяняць бы дах на поле, Мяняць бы страх на волю Ды радавацца мене! Штодня расьце каштарыс Даўгоў чужых і нашых. Чакае цьвёрда старасьць, І мы ёй кажам: зараз, І думаем іначай. І застаюцца з намі Клапоты і ўспаміны. Клапоты стануць снамі, Сваё адбыўшы ў найме – Ды ў іншыя даміны! Мы ўсе – ўспаміны самі, Свае альбо чужыя. З пустымі каласамі Ў снапах плывём вазамі, Аж вось цярпеньня ные. Але надзею зорым Прысьмерклых зьнічак клінам Спатрэбіцца разорам, Дзе наш давер і сорам Паўторацца ўспамінам.
|
|