Знаёмых болей, болей,
А незабыўных меней.
Мяняць бы дах на поле,
Мяняць бы страх на волю
Ды радавацца мене!
Штодня расьце каштарыс
Даўгоў чужых і нашых.
Чакае цьвёрда старасьць,
І мы ёй кажам: зараз,
І думаем іначай.
І застаюцца з намі
Клапоты і ўспаміны.
Клапоты стануць снамі,
Сваё адбыўшы ў найме –
Ды ў іншыя даміны!
Мы ўсе – ўспаміны самі,
Свае альбо чужыя.
З пустымі каласамі
Ў снапах плывём вазамі,
Аж вось цярпеньня ные.
Але надзею зорым
Прысьмерклых зьнічак клінам
Спатрэбіцца разорам,
Дзе наш давер і сорам
Паўторацца ўспамінам.
|
|
