Як апошняя завіруха,
Маці белая-белая,
І з завейнымі скронямі сын.
Словы падаюць глуха-глуха.
Цішыню аўдавелую
Захлынае палын-успамін.
Як у птушачкі лапкі, рукі,
Што люлялі ў паланачках,
Спавівалі сынка Васілька.
Ў дзьверы страху адгрукалі грукі,
Адпрасіліся ў наначкі.
Абмялела тугі рака.
І дзесяты дзесятак ціха
Разьмяняла старэньніца,
Неўзнаку праляцелі гады.
Нажылася пад дахам ліха –
Хай зь ім сын не сустрэнецца! –
І пад знакам бяды.
З хаты выйшла да сына,
Села ў прызьбе на прыгарбе.
Мураву ёй паслала зямля,
Каля печы пагнула сьпіну,
Ды жарынкаю выграбла
Зорку долі свайго Васіля!
|
|
