Капаюць сьлёзы, сьлёзы, сьлёзы, сьлёзы,
Капаюць сьлёзы зусім як калісь, калісь, калісь,
Нібы ўспаміны аб сонцы, аб танцы вясеньнім бярозавым
І аб навекі далёкай зямлі, зямлі, зямлі.
Дзікі налёт і гадзюка аркана. О Божа наш мілы!
Дай нам Радзіму, бо сэрцы аб ёй толькі б'юць,
Дай нам, глухі, лебядзіныя белыя крылы,
Каб даляцець на старонку, старонку, старонку сваю.
Плачам за краем, нібыта за страчаным раем,
Тужым па лепшай на сьвеце сваёй старане
Ў гэтым тужлівым, пустынным Бахчысараі,
Ў гэтай цясьніне, дзе Божаму сьвету канец.
Выйсьце? Іх два. І абое замкамі замкнёны:
Зьлева – пустэчы, дзе косткам бязрадасна тлець,
Справа – гняздо караімаў і пракажоных,
Горад ізгояў, пячорны Чуфут-Кале.
Дзе вы, далёкі наш Нёман, Дняпро, Белавежа?
Клетка і скалы вакол, і нябёсы дзярэ мінарэт.
Хана пяшчота праклятая, еўнуха вежа,
Чахлы садок, і фантан, і гарэм, гарэм, гарэм.
Змоўч на хвіліну. Не плюскай... Молім... Не плюскай...
Падае кропля і ціха, так ціха зьвініць,
Быццам расінкі вясёлак з дубоў беларускіх
Ў срэбныя чашы лясных беларускіх крыніц.
29.IV.67.
|
|
