І прыцемак, і сьцежкі – тыя ж,
Адно што поўні не відно.
А ты чаму, мой смутак, ныеш,
Як прысьмірэлае вакно,
Што небу гаварыла нешта,
Калі маўчала цішыня?
...Зь ялін спадала сьнегу рэшта
На выкуп маладога дня.
Была ўзаемнаю ўзаемнасьць,
Трывога чуйнаю была
І дрэў знаёмая таемнасьць
Шаптала з кожнага ствала.
Сьляды дзяліліся з сумётам
Праўдападобнаю маной,
Сьляды зьнікалі ў змрок
І потым
Гарэлі ў небе нада мной...
|
|
