Між скалаў вугальна-чорных
Ля вогнішча мару адзін,
І мыс, што спусьціўся ў мора, –
Вастраносы, пачварны дэльфін.
Мора цьмянае, мора шырокае,
Ціха хлюпае хлопчык-прыбой,
І зорка, як вышняе вока,
Сочыць з вышынь за мной.
І ў душы маёй сум і радасьць.
Я – у ракавіне скалы,
Быццам маг на вялізнай эстрадзе
Перад тварам ночы і мглы.
І, як гэта належыць магу,
Чарадзействую я ля агню,
Сьпяваю гімн Карадагу
І яго неспакойнаму сну.
Ты змагаўся зь небам без жаху.
Сек нябесны цябе ятаган,
І расколіна Гяур-Баха,
Быццам шнар на табе, тытан.
Сьпіш? Не веру. Пагрозным валам
Ты ўзьмятнуўся над злым і гнілым.
Часам гул: шматтонныя скалы...
Толькі кроплі... А што, як валы?..
Мы падобныя. Радасна, мусіць,
Лаву-кроў да кроплі праліць
Дзеля роднай маёй Беларусі,
Дзеля ўсіх народаў зямлі.
Душыць змрок, і густа і глуха,
І ў чаканьні далёкай зары
Я, прыпаўшы да каменя вухам,
Чуйна слухаю сэрца гары.
27–29.VI.67.
|
|
