Тыя цёмныя цісы і цёмныя кіпарысы,
Тыя зарасьці лаўраў і леташняй ссохлай травы,
І туманныя горы зь Яйлою, марознай і лысай,
Над якімі ўсё цягнуць і цягнуць у родны наш край журавы,
Тыя, белыя зь ярасьці, тыя гуллівыя рэкі,
Хмар чароды, што сьнежнай вадой набіваюць вальлё, –
Не забуду я іх, не забуду ніколі, давеку,
Не забуду, як ты, што засыпаны крымскай зямлёй.
І прабач за пралескі. Табе б васількі і рамонкі,
Але доўга яшчэ не цьвісьці ім на нашых палях.
Там вада памярцьвела гайдаецца ў чорных палонках,
Там зіма, там на схілах адных і растала зямля.
Я скажу табе тое, чаго не сказаў бы я людзям,
Пастаю тут з гадзіну з апушчанай галавой,
А пасьля... Што пасьля?.. Суцяшэньня няма і не будзе:
Я вярнуся дадому, а ты – да самоты сваёй.
Не сумуй, што далёка твой край і зялёны і сіні,
Што пралётныя жоравы граюць на весьняй трубе:
Я хацеў бы і скону, і сьмерці ў далёкай чужыне,
Толькі б вочы юнацтва любілі мяне, як цябе.
Гэта дзіўна, што мёртвым часамі зайздросьцяць жывыя,
Тым, што песьцілі парасткі, нішчылі ламаўё...
Хай канец, хай атлантаў цяжар на маю несагнутую выю,
Толькі б вечнае шчасьце каханай старонцы маёй.
29.III.67, Ялта.
|
|
