Гулкая вулка роднай Вушачы
Слухае сьцішана на схіле дня
Просьбы ласкавай голас дзіцячы:
«Татка,
Пасадзі мяне на каня!»
Гэта амаль забытае
«Татка» –
Слова вяртае здалёку мяне.
Даўняя згадка,
Быццам загадка,
Здагадалася, што тугу ўзварухне.
Зноўку прашу, як калісьці прасіў я,
Зь ціхай назойлівасьцю авадня,
Хоць сам зрабіўся, што конь той, сівы:
«Татка,
Пасадзі мяне на каня!»
Разгаманіліся напаміны
Голасна, як на памінках радня.
Хочацца верыць –
Бацька павінны
З пашы гадоў
Мне прывесьці каня...
|
|
