Старыя вясковыя могліцы,
Дзе ўранку, і днём, і ўначы
Сосны зь бярозамі моляцца,
Вартуючы вечны спачын.
Тут, тут, у надзеях на лепшае,
I моладзь, і людзі ў гадах,
«Дзядам» аддаюць належнае, –
На ціха-журботных кладах.
Што праўда, журбы тут паменела,
Як горад амбітны прыйшоў:
На мармур з гранітам заменена
Драўляная скруха крыжоў.
I як у сталіцы рэч марная –
На шыльдах Радзіму шукаць,
Так тут на граніце і мармуры
Таксама яе не відаць.
Ніводнага тэксту, ніводнага –
На мове дзядоў, што ў зямлі!
У памяць аб родных – ня з роднага
Пісьмоўніка словы ўзялі.
Ня родныя словы і мовяцца
У дні памінальныя тут...
А сосны зь бярозамі моляцца
За тых, хто ўжо збыўся пакут.
1999, чэрвень.
|
|
