Між калег, крутых і порсткіх,
Я – апошні на паяўцы,
Хто насіў са зрэб’я порткі,
Фарбаваныя ў рудаўцы.
Так, іх шылі мне са зрэб’я.
А каб выгляд мелі файны –
Фарбаваць было іх трэба
У рудой балотнай твані.
Вось іх мама й фарбавала
У імшарным іржавіньні.
Як я ў іх фарсіў, бывала, –
Зразумець вы ўсё ж павінны.
Як ішоў я па дзядзінцы –
Мне ўвесь сьвет тады зайздросьціў.
Больш, чым вам у новых джынсах
У зялёным тым жа ўзросьце.
Пэўна, больш. I больш я імі
Даражыў. Хаця б за тое,
Што другіх ня меў. Аднымі
Быў шчасьлівы пагатове.
Памяць, сьвенчаная ў горы, –
Штука, знаеце, такая,
Што каторых-некаторых
Аж па сьмерць не адпускае.
I дыктуе ўсё ім: густы,
Меркі, прынцыпы, пагляды.
Бо – датуль і беларус ты,
Покуль помніш лёс пракляты.
Ну, а іншых цешыць, жывіць
Дух зусім-зусім інакшы.
Памяць фарбамі чужымі
Перакрэсьлілі крыж-накрыж.
I шыкуюць, духу продкаў
Пасьпяхова рады даўшы...
Я – ня зь іх. Я – родам з порткаў,
Фарбаваных у рудаўцы.
Кастрычнік 2006 г.
|
|
