|
Глыток зь дзедавай студні
|
Шмат гадоў, вельмі шмат,
не прыязджаў я сюды, у Айнаравічы,
у маміну родную вёску,
на вотчыну дзеда.
Што я ўбачыў найперш? Запусьценьне.
Якое кругом запусьценьне!
У двары крапіва ў чалавечы рост.
Не ўзысьці, не прайсьці да ганку.
Хату ўнучкі даўно прадалі
якомусьці міліцыянту пад дачу.
Але ён тут ня летуе,
расчараваўся нібыта
і аб’явіў, даўно ўжо, на продаж.
А ніхто не купляе.
I яна дагнівае.
Двор я пазнаў не па хаце,
а па студні ля вуліцы.
Зруб, той самы, дубовы, счарнелы,
амаль што зраўняўся зь зямлёй.
Але стрэшка, пахіленая, ліпіць,
падпёртая збоку слупком.
Ваду яшчэ людзі бяруць,
ды вядра ўжо няма –
таго, адмысловага, дзеравяннага,
кожны зачэрпвае сваім,
зачапіўшы дужкай
за жалезны кручок на вяровачцы...
Можа быць, і ў апошні раз
я глынуў з ацалелае студні вады –
і яна азарыла мне ў памяці
маміны згадкі...
Тут, на гэтай сядзібе,
яна нарадзілася і ўзгадавалася,
з гэтай студні піла ад калыскі
крынічную, смачную вельмі ваду.
З гэтай студні ня раз
піў мой бацька, яшчэ дзецюком;
правёўшы да весьнічак Кацю,
сасьмяглы ад жарсьці няўтоленай,
на разьвітаньне казаў:
– Пачакай, я дастану вады,
надта ссохлася ў роце...
– Даставай, толькі ціха,
ня грукні вядром аб ізруб,
а то тата пачуе і выйдзе:
«Каму гэта трэба
калодзеж будзіць апаўночы?!.»
Маміны згадкі.
Шчасьлівыя маміны дні.
Шчасьлівая студня.
Усё яшчэ поіць людзей,
усё яшчэ поіць.
А дзеда ў Айнаравічах
ўжо мала хто помніць.
Жнівень, 2007 г.
|
|
