|
Па загадзе беларусажэрцаў
|
Памяці Ф. Аляхновіча
Думаў, схаджу: пагарую, але ж
і парадуюся, у тэатры на вечары,
Яго нараджэньню, яго юбілею,
яго ўсенароднай любові прысьвечаным.
Думаў, нарэшце, нарэшце,
дзяржава й грамадскасьць як трэба ацэняць
Волата-майстра крынічнага слова
на першай асьвенчанай сцэне.
Хоць са спазненьнем вялікім,
а ўсё ж аддадзім, аддадзім мы
Даніну павагі і ўдзячнасьці
слаўнаму сыну Радзімы.
Дык аддалі, аддалі...
Як і ўсім яго брацьцям... Ні слова, ні гуку –
Ні на падмостках, ні з тэлеэкрана,
ні з хваляў эфіру, ні ў друку.
Помню, помню, было...
У газэтцы ляснога райкама чыталі,
Што выканаўцы «народнае помсты»
і ў Вільні дасталі
Аўтара кнігі, на сьвет нашумелае, –
«У кіпцюрах ГПУ»:
Ноччу забойца пранік у кватэру
і стрэліў яму ў галаву.
«Вось, атрымай незалежную
дэмакратычную Крывію, дзеля якой
Ты ўсё жыцьцё парушаў
наш прывольны імпэрскі спакой!»
Так быў забіты пісьменьнік-пакутнік,
пісьменьнік-легэнда –
Прыклад высокі і ўзор
беларускага інтэлігенга.
Гэнай парой, пад нямецкай навалай,
у часе крывава-крутой калатнечы,
Тайны загад «асабоўцам» прыслала
Лубянка, да жудасьці нечалавечы:
«Немцаў то мы разаб’ем і прагонім,
тут ясна, няма і пытаньня.
Трэба хутчэй як мага пасьпяшацца
і вынішчыць, выбіць дазваньня
Тых беларусаў, што маюць
крывіцка-ліцьвінскую памяць
I даражэй за жыцьцё
сваю мову крывіцкую ставяць.
Каб нам ніякага клопату зь імі
пасьля перамогі ня мець –
Біце цяпер іх, асуджаных
нашай імпэрскаю воляй на сьмерць!»
Дык жа і білі! Дзе толькі дастануць –
пускалі нявінную кроў
З кніжнікаў, школьных настаўнікаў,
з мудрых асьветнікаў і сьвятароў.
I сьвятароў...
Ну, а далей – як у казцы:
дзе ўклала гвалтоўная сьмерць аднаго –
Там трое паўстала – і з духам,
і зь верай, і з мовай народа свайго.
Дзе трое нявінных, у муках,
гвалтоўную сьмерць прынялі –
Там дзевяць паўстала – і з духам,
і зь верай, і з мовай бацькоўскай зямлі.
Дзе дзевяць гвалтоўнаю сьмерцю паклалі
на доле, палітым крывёй, –
Там сотня паўстала – і з духам,
і зь верай, і з мовай Краіны сваёй.
Дзе сотня гвалтоўнаю сьмерцю лягла –
там паўстаў, там падняўся народ, –
I духам, і верай, і мовай –
крывіцка-ліцьвінскі на тысячы год!
Чаго ж дасягнулі забойцы?
Вечнае ганьбы сабе.
Сакавік 2008 г.
|
|
