Дождж.
І ў дажджы гэтым пух таполяў,
Ветрам узьняты зь зямлі і з дрэў, –
Ўгору ўзьлятае з чорнага долу
Пад безупынны грымотаў напеў.
Сэрцу здаецца: праз хмарныя патлы,
Праз бліскавіцы, што б'юць у крыло,
Не хлапякі, а белыя мятлушкі,
Мужныя мятлушкі цягнуць на ўзьлёт.
Мужны народ у прыцемку чорным,
Белы народ, што не хоча змаўчаць,
Сьмела ірвецца ўгору і ўгору,
Проста насустрач пагрозным мячам.
7 чэрвеня 1966 г. 10 веч. Дождж. Таполевы пух.
|
|
