|
Баляда пра сыноў Пітакоса
|
Арфей сканаў на зьмярканьні,
Аддаўшы песьні марам,
А ліру яго лесьбіяне
Ўзялі і паклалі ў храм.
У капішчы Пасейдона
Між сонцам і золатам хваль
Паснулі навек між калонамі,
Зьнямелыя, шчасьце і жаль.
Нямыя струны не зналі,
Што іхняй журбы сьляза
Тыграў калісь прымушала
Ногі ў песьні лізаць.
Што ў сьвет падземны, агідны
Песьню прынёс Арфей
І вытаргнуў душы з Аіда,
Слёзы – з Плутонавых вей.
Што Цэрбер з трыма галовамі
Выраніў шэсьць сьлязін,
Цэрбер, няўмольны, як камень,
Цэрбер, лютасьці сын...
Сьцякалі па струнах росы –
Сьлёзы душ, багоў і людзей...
І сын жраца Пітакоса
Прагна на ліру глядзеў.
Бо возьмеш яе – і ад Бога
Сам станеш прарок і бог,
І тыгры абліжуць ногі,
І схіліцца сьвет да ног.
Нібы перад ангельскім клірам,
Галовы схіляюць звяры...
І ўкраў ён з капішча ліру,
І ў лес уцёк на зары.
Нацяўшы срэбныя струны,
Лаўры паклаўшы ля ног,
Пачаў ён плесьці карункі
Эпіліяў, од і эклог.
Пачуўшы Арфея ліру,
Прагнучы дзіўнай ігры,
З Атыкі, Спарты, Эпіра
На Лесбас плылі зьвяры.
Ліліся, схіліўшы галовы
І пашчы схаваўшы ў траве, –
Трагічна зламіўшы бровы,
Граў для іх чалавек.
Ў экстазе хмельным, прарочым
Вяшчаў ён волю багоў,
Сьпяваў, закаціўшы вочы,
І тыгры... з’елі яго.
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Павольна мяняюцца людзі:
Бывае і сёньня, што зноў
Сыны Пітакоса судзяць
Арфея слаўных сыноў.
І вы меркавалі, напэўна,
Што крыкам аглушыце сьвет,
Што вас пакахаюць царэўны
За ваш казьліны фальцэт,
Што досыць адняць у нас пер’і,
Каб ахнуў захоплена час,
Што досыць купіць паперу
Таго ж гатунку, што ў нас.
Купляйце... Хопіць чырвонцаў...
Не хопіць – абчысціце храм...
А дзе ж вы купіце сонца,
Што ўсё-ткі належыць нам?
А хто вам падорыць, цьвярозым,
Лобныя мукі начэй,
А дзе вы купіце сьлёзы
З Цэрберавых вачэй?
Прыйдуць адплатай за ўцехі,
За ваш нікчэмны спакой
Зьвяры забыцьця і сьмеху,
Зьвяры пагарды людской.
Нашчадкі Арфея, досыць!
Не вам ісьці на крадзёж.
Не трэба жрацам зайздросьціць.
Вам дрэнна будзе – і ўсё ж
За грозную літасьць лёсу,
За зьмей, што вас абплялі,
За шчасьце не быць Пітакосам –
Цалуйце ногі зямлі.
1969
|
|
