Лясы, лясы і пералескі,
Ды непралазныя кусты;
Лістом завеяныя сьцежкі,
I сініх зораў дождж густы.
Я ціха гутару з дарогай,
Што успамінамі лягла.
Над адзінокім ціхім стогам
Дыміцца сіняя імгла.
А месяц-жораў адзінокі
Дзяўбе атаву, ліст сівы,
I вецер вее сінім змрокам,
Дрымотай веюць паплавы.
Паслалі вы, лясы, разоры,
Свайго аратага, касца
На пляцы вуліцаў у горад
Падняць брук шэрага жыцьця.
Ды, пэўна, думалі:
забудзе
Дарогі, сьцежкі і пяскі...
Мае і сёньня, чую, грудзі
Калышуць вашы трысьнікі.
Ня раз радню сваю пытаю
Пра ураджай і сенакос:
Ці лебяда яшчэ сівая
Расьце ня вырванай з палос?
I сьняцца нівы, пералескі,
Ды непралазныя кусты,
Лістом завеяныя сьцежкі
I сініх зораў дождж густы.
1936
|
|
