Ураклі, матуля, сына твайго людзі,
Ураклі загоны і палі,
Як у шоўк вясновы прыбіралі грудзі
Шэрыя бярозы, тапалі.
Ураклі і вочы сінія краіны,
I зялёнай руні дываны, –
Нехта ў маё сэрца, сеючы, закінуў
Залатыя шолахі вясны.
Сёньня не памогуць лекі ад урокаў,
Ні твае малітвы да зары,
Не засну, як даўна, поўначчу глыбокай
Зь сінякрылым рэхам у бары...
Нават пад курганам чуў бы звон далёкі,
Як напевы песьняў каласяць тугой,
Як скрыпяць калёсы ў полі адзінока,
Пад цяжкой сялянскаю бядой.
Вось спачну мо' трохі ў туманох вішнёвых,
Затапіўшы вочы ў дальнюю зару,
I далей пайду я празь лясы, дубровы
Па тваіх дарогах, Беларусь.
1937
|
|
