Ой, калышацца вецер на крывой на асіне,
Ды пара мне ўжо выйсьці на шырокі гасьцінец.
Хутка пойдуць дзяўчаты грамадою вясёлай,
Каб з крыніцы сьцюдзёнай чэрпаць вёдрамі золак.
Зь іх адна ёсьць такая, станам гібкая – колас,
Ажно сэрца іграе, яе чуючы голас.
Ды на ліха дала ёй ночка цёмная бровы,
Залатым напаіўшы вочы цьветам ліповым.
I багатага бацьку, грошай, золата груды,
Куфры шоўку і лёну і пшаніцы аруды.
Адказалі мне ў сватах, – яшчэ молада быццам,
Хай яшчэ падзявуе, хай яшчэ весяліцца.
А ўсяму, не сьляпы я, была толькі прычына –
Не аддаць Кацярыны за батрацкага сына,
У якога багацьця: пядзі тры ўсяго ніва,
Конь адзін, не стаеньнік, ды з абмуленай грывай,
I кашуля на плечах, і душа пад кашуляй,
Сілы поўная буйнай; на сяле хіба чулі,
Ды яшчэ мо' пачуюць... Выйду вось на гасьцінец,
Пагляджу на дзяўчат я, на сваю Кацярыну.
Калі сумная пройдзе, бы чагось зажурыцца,
Будзе вёдрамі чэрпаць доўга золак з крыніцы, –
Падыду і пацешу, вочы сьлёз хай ня зораць, –
Не такое згіналі, як дзявочае гора!..
Калі ж пройдзе вясёлай, пырсьне сьмехам у вочы, –
У карчму завалюся, прасяджу да паўночы.
I за то, што звадзіла, уракала над рэчкай.
Запалю хіба чорту саламяную сьвечку...
Эх, калышацца вецер на крывой на асіне,
Ды пара мне ўжо выйсьці на шырокі гасьцінец.
1937
|
|
