Звоняць тугія сасновыя струны,
Рэха лясное калышацца звонка,
Слухайце ж вы, маладыя сасонкі,
Больш я ня буду задумным і сумным!
Час яшчэ твару майго не зразорыў,
Плечы ня гнуцца яшчэ пад гадамі,
Кожнае дрэва абвіў бы рукамі,
Ночы і дні гаварыў бы я з борам.
Можа, ня ведаю, лес мой кудлаты,
Хто тваё цяглае зрэжа бярвеньне,
Выпаліць сонца калі твае цені,
Будзеш палацам ці згорбленай хатай...
Ці, можа, шыбеніцаю ты станеш
Бурнаю ноччу, дажджліваю, шэрай, –
Дзікі каршун прыляціць на вячэру,
У вочы сьмелыя згаслыя гляне...
А покуль вецер калыша бор шумны,
Раніца поіць яго сырадоем, –
Буду я пець пра жыцьцё маладое,
Больш я ня буду задуманым, сумным!
1937
|
|
