Памірала яблыня дзікая
ў чыстым полі на мяжы,
дзе ня раз з гусінымі крыкамі
вецер голасна тужыў.
Маладой нядоля ёй выпала:
зябра белая спляла,
ліст, як сьлёзы, рана асыпала, –
ліст сабрала гавыла.
А з палёў зімой ашалелыя
падымалі вятры пыл,
замяталі яблыню белую,
хатаў шэрыя снапы...
Над скрыпучымі палазінамі,
як шарахаўкі заснуць,
часам ў ночы зорна-сінія
сьніла яблыня вясну.
I калі паплылі крыніцамі
дні зьвінячыя з палос,
калі жаўранкі і зь сініцамі
разбудзілі вербалоз, –
расьцьвіла яна пад напевамі...
Захацела забялець,
над палосамі зрэбна-шэрымі
ў п'яным цьвеце дагарэць, –
як гарыць трава ды ад холаду,
песьня звонкая – ад сьлёз,
ці крушыніцца часам моладасьць
між вузкіх дарог, палос...
21.V.1937.
|
|
