Паплавок то спачне, то адплыне,
Сьвіцязь дрэмле ў зялёных гаях,
Нібы поўная чаша сіняя,
Малахітавая па краях.
Сонца нізкага спляснуты персік,
Пад вадою – стронгаў палі...
Чаша ўнізе і чаша ўверсе.
І – як мошка – я ў крышталі.
У чаўне на каленях тулюся.
Скача воддаль падзёнак сям'я
І канае з сонцам. І ў скрусе
З сонцам гасьне душа мая,
І любоў да цябе, як мора,
Расьцякаецца ў ціхай журбе
Ад Адама, што даў табе корань,
Да Адама, што ўславіў цябе.
Ад падзёнак у сінім дыме,
Ад апошняй былкі гарбоў –
Да пагодкаў тваіх, Радзіма,
Дзесяцівяковых дубоў.
Беларусь мая, ты адзіная,
Перад кім на каленях стаю:
Мне, слузе твайму, цяжка загінуць,
Лёгка – жыць у славу тваю.
Лёгка зь песьняй глядзець у вочы,
Цяжка – кроўю расіць чараты...
Ўрэшце, як сабе ты захочаш,
Ўрэшце, як сабе вызначыш ты.
Калі прыйдзе на нівы нашы
Сьмерць з касою сваёю крывой –
Не мінай мяне гэтай вось чашай,
Што барвее заходняй крывёй.
Як магу я не йсьці на пакуты
За цябе, за спакойны твой дым,
Я ўсяго толькі мошка, закутая
Ў свьетаносным бурштыне тваім?!.
1969
|
|
