Па-над шчыраю Шчарай, над шчодраю Шчарай,
Па-над плыньню чырвонай і рыжай травой
Плачуць чорныя цені на фоне пажару,
Моляць кані аб кроплі вады дыжджавой.
Майскі дзень, засынаючы, сьніць аб сьвітаньні,
І ў цішы, чорным ценем на стужцы зары,
Моляць белыя, белыя, белыя кані,
Плачам думаюць зь небам сябе памірыць.
І плыўкі нашы ў зарыва адплываюць,
І ў імгле, той, што скончыцца ўсё-такі днём,
Верыць можна ў зару і сьвятло, што чакаюць
Нават там, за апошнім дубовым крыжом.
Можна верыць. А жыць? Як там жыці, о дружа,
Калі ведаць і там, што бяжыць збажына,
Што барвее на поплаве дзікая ружа,
Шчара плешча – без нас, кані плачуць – без нас?
Не! О не! Збыць анёльства і стаць чалавекам,
Доўга, цяжка пакутваць пакутай жывых, –
Толькі б майскай часінай давеку, давеку
Над вячэрняю Шчарай цьвілі паплавы.
Сыты быў бы, здаецца, паветрам духмяным,
А п'яны – ад празрыстай расінкі адной,
І любіў бы, і вымаліў людзям і каням
Дараваньне, сьвітаньне, любоў і спакой.
24.V.67, Менск.
|
|
