Недзе поруч ляжалі дарогі,
Кліч каханьня ляцеў ад ніў,
Але ён не кахаў нікога,
Бо занадта Радзіму любіў.
Варты лепшага ў сьвеце каханьня,
Рана скончыўшы мужны палёт,
Русы хлопец золкім сьвітаньнем
На высокі ўзышоў эшафот.
Плач людскі барабаны крыюць,
І ад пошчаку глухне зямля.
На высокую гордую шыю
Успаўзае зьмяёю пятля.
З плачам жоравы пралятаюць.
Курганы і магільны жвір,
Непалітая ніва сьвятая,
Плач жанчын, эшафот і Сібір.
Нікні гожаю галавою,
Па нязнанай страце ўздыхай.
Дарагая, ты стала ўдавою,
Не пабачыўшы жаніха.
Вашы кветкі ў лугах завялі,
Месяц марна згарэў над ракой,
Ты чакала яго, а стала
І нявестай і жонкай чужой.
І чамусьці ў сэрцы, як рану,
Я нясу твой нязбытны лёс,
Не даруючы ўсім тыранам
Непралітых табою сьлёз.
5.VІІ.60, Ворша.
|
|
