Недзе поруч ляжалі дарогі, Кліч каханьня ляцеў ад ніў, Але ён не кахаў нікога, Бо занадта Радзіму любіў. Варты лепшага ў сьвеце каханьня, Рана скончыўшы мужны палёт, Русы хлопец золкім сьвітаньнем На высокі ўзышоў эшафот. Плач людскі барабаны крыюць, І ад пошчаку глухне зямля. На высокую гордую шыю Успаўзае зьмяёю пятля. З плачам жоравы пралятаюць. Курганы і магільны жвір, Непалітая ніва сьвятая, Плач жанчын, эшафот і Сібір. Нікні гожаю галавою, Па нязнанай страце ўздыхай. Дарагая, ты стала ўдавою, Не пабачыўшы жаніха. Вашы кветкі ў лугах завялі, Месяц марна згарэў над ракой, Ты чакала яго, а стала І нявестай і жонкай чужой. І чамусьці ў сэрцы, як рану, Я нясу твой нязбытны лёс, Не даруючы ўсім тыранам Непралітых табою сьлёз.
5.VІІ.60, Ворша.
|
|