Я шавец-маладзец,
Знаю дзела сваё,
Слухаць мусяць мяне
Капыльлё і скур’ё.
Пры варстаце маім
Дружна праца ідзе:
Жонка дратву прадзе,
Вучань суча яе.
Я сам «крой» намачыў,
На капыл нацягнуў;
Стукі-стук малатком,
Шылам, дратвай махнуў,
Падашву прылажыў,
Нагнаў штыфтаў кругом,
Абцас гладка прыбіў
Ды падкоўку на ём;
Капыл выдзер, і вот
Бот на траме вісіць;
Эй, дзівуйся, панок! –
Добра будзе насіць.
Эй, дзівуйся, хто жыў,
Які майстар я, зух!
Бот, камаш, чаравік
Вам састрою удруг.
I багат бы я быў
(Хоць ня бедзен і так),
Каб лапцей не насіў
Наш мужык-небарак.
Ой было ж бы, было
Заработку, трудоў,
Часьцей сотку б злавіў,
Угасьціў бы дружкоў!
Но ён хіба тады
Стане боты насіць.
Як ня будзе з чаго
Лык на лапці лупіць.
[1905–1907]
|
|
