Люблю наш край, старонку гэту, Дзе я радзіпася, расда, Дзе першы раз пазнала шчасьце, Сьлязу нядолі праліла. Любпю народ наш беларускі, Іх хаты ў зелені садоў, Залочэные збожэм нівы, Шум нашых гаяў і лясоў. Люблю рэку, што свае воды Імчыць ў няведамую даль, I жоўтасьць берагаў песчаных, І яснасьць чыстых яе хваль. Люблю вясну, што ў кветкі, ў зелень Прыстроіць цэлую зямлю; На гнёздах буслаў клекатаньне І сьпеў жаўроначка люблю. Люблю гарачу сьпеку лета І буру летнюю з дажджом, Як гром грыміць, а ў чорных хмарах Маланка зігаціць агнём. I восень сумную люблю я І першы звон сярцоў і кос Як выйдуць жнеі збожэ жаці, А касары – на сенакос. Люблю зіму з яе марозам, Што вокны прыбярэ ў вузор, I белы сьнег, што ўсё пакрыўшы, Ірдзіцца блескам ясных зор. Люблю ў пагодную я ночку Да позна на дварэ сядзець, Сьлядзіць за зорачак дрыжаньнем, На месяц залаты глядзець. Люблю, як сонейка заходзіць І берэг хмаркі залаціць, Вячорнаго як голас звону К нам з ветру хваляю ляціць. I песьню родную люблю я, Што дзеўкі ў полі запяюць, А тоны голасна над нівай Перэліваюцца – плывуць. Усё ў краю тым сэрцу міла, Бо я люблю край родны мой, Дзе с шчасьцем першым я спазналась І з гора першаю сьлязой.
|
|