Як я лесам іду – на душы пёгка мне: Я адна у лясной цішыне; Аддыхаю душой. Тут, між елак, бяроз Не чуваць ані енкаў, ні сьлёз; Тут між іх я люблю так хадзіць і хадзіць, Слухаць толькі што лес гаманіць. Часам хочэцца птушкаю ў высь узляцець, Між зялёных галінак запець, I шчасьліва пажыць, і ня відзець бяды, Што пануе ў людзей заўсяды. Тут люблю я глядзець, як дубочэк с сасной Ціха шэпты вядуць між сабой; Як з расою-сьлязінай бярозка адна, Якбы мужа схаваўшы жана, Да зямлі валасы апусьціўшы стаіць, Чагось сумна і нудна шуміць...
|
|