Палаюць асіны, каліны,
Чырвоныя сыплюць лісты
І вязкай жаўцеючай гліны
Цяжолыя крыюць пласты.
Брыдзець, пахіліўшысь панура,
Лясун на раздольлі дарог.
Абшарпана старая скура,
Зламаўся аб дзерава рог.
Дарога ўся ў лужах. Размыта
Дажджом праліўным каляя.
Гразь чаўкаець жадна капыта,
Шуршыць, упаўзая, зьмяя.
Касматая шэрсьць перамокла,
Стаміўся ён, стары, прадрог;
Лёд тонкі і востры, як сьцёкла,
Капыта царапаець ног.
Сьпяшыць ён дайсьці да трасіны:
Там – мяккія, цёплыя мхі,
А тут толькі плачуць асіны
Ды б’юцца галіны альхі.
1909
|
|
