Ляцеў груган.
Сеў на курган.
Агледзеўся павокал.
Знаёмае штось заўважыў груган
сваім старэчым вокам.
Ці то гэты дуб,
ці то гэта косьць,
ці роў той, –
яму нагадалі
яго, груганову, маладосьць,
яго, гругановы, балі.
Здаецца, вось тут, –
бо той жа роў,
тыя ж валун і дрэва, –
ляжалі трупы,
стаяла кроў,
еш – колькі табе трэба.
Здаецца, вось тут
і быў той баль,
тая салодкая трызна.
Калі то было?
Яму ж амаль
дзьвесьце, калі ня трыста.
Калі насыпаны
гэты курган?
Хто ведае,
хто знае...
Сядзіць груган.
Глядзіць груган.
Сваю маладосьць ўспамінае.
|
|
