Ня ведаю я, што сьніцца арлам у гнёздах іх на вяршынях горных. Ды ведаю я, што сьніцца курам на курасаднях хісткіх, чорных. Няцяжка ўявіць курыныя сны... Зьбірае курыца цэлымі днямі свой корм – на таку, на сьметніку, ў яме, шчыруе яна ад зары да зары. Тым і жыве, для таго і жыве. Толькі і знае, што несьці яйкі. Думкі другой няма ў галаве. А гонар які? А гонар ніякі. А слава якая ідзе па пятах? Што курыца – гэта зусім ня птушка, а толькі нясушка ды квактушка, што песьня адна ў яе – квох ды кудах, што кветка адна ў яе – курасьлеп, хвароба адна – сьлепата курыная. Нялёгкі яе, курыны, хлеб, доля яе, курыная, крыўдная. Быў бы хоць певень добры ў яе, які паважае свае абавязкі. А ў гэтага выгляд хаця і баярскі, а ласкі баярскай не дае. Ён тузане на хаду за віхор, і тут жа лапоча з палёгкаю крыламі, і тут жа імчыць на суседні двор за чужымі хвастамі курынымі. I вось летуценіцца курыцы ў сьне, калі яе ноч на жэрдках гушкае, што стала яна сапраўднаю птушкаю і кружыць, ляціць у сіняве. Ляціць аж за трыдзевяць зямель. А побач птах яе адзіны, адданы ёй, як журавель, пяшчотны, з шыяй лебядзінай... Ёй сон бы той бясконца сьніць. Ды раптам певень-недарэка залопае, закукарэкае, і абрываецца сну ніць...
1969
|
|