Жывая лялечка! Ня душу і ня сэрца
У вас я пакахаў, я голаса красу,
Ды гранне мілае шапэнаўскага скерца,
I вочы сінія, і русую касу.
Мы адружыліся, і вось Вы нават – матка,
У чэраве сваім хаваеце дзіця.
I ўсё, як раньш, мілы. Вы – пекная акладка
Да кнігі новага жыцьця.
[1910]
|
|
