Пэўна, любіце вы, пане, між страніц старых, пажоўклых кнігі, ўжо даўно забытай, адшукаць сухі цьвяток. Пабляднелі яго фарбы, ледзь трымаюцца лісточкі... Але колькі ён прабудзіць ў сэрцы кволым пачуцьця! Чаго вы цьвяток хавалі, што жадалася, збылося, – ўсё ўплыве ў душы і збудзіць мілых згадак доўгі рой. У думцы зноў вы пражывеце беззваротныя часіны, і для вас каштоўным стане гэты высахшы цьвяток. Вершы, вершы дарагія! Спарадзіў я вас, маленькіх, ў час, калі мне падымала грудзі хваля пачуцьця. I няхай яно з вас зьнікла, хай збляднелі вы, засохлі, ўсё ж вы будзіце мне згадкі, і за гэта дзякуй вам. Не абміне і чытач вас. I ў яго калісь бывала мысьль супольная з маёю, тая ж хваля пачуцьця. Усё калісь перажытое пакідала след у сэрцы і ляжала нерухома цёмнай залежжу, пластом. Разварушце ж, мае вершы, гэты пласт: хай згадка згадку кліча, цягне, хай чытач мой зноў былое пражыве!
[1911]
|
|