 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
На ціхім Дунаі
|
|
Вершы беларускага складу
|
A чалом, чалом, мае госьцейкі,
Сабірайцеся на бяседачку,
Ha бяседачку ў хату новую,
Ў хату новую – сасновую,
Ды за столікі кляновыя,
За абрусікі бялёвыя, –
Ой, бялёвыя-саматканыя,
У узоры вышываныя.
Вышывала я у сем шаўкоў,
Вышывала каршуновы суд.
Ён суды дае – перасуд бярэ:
3 большых птушак – хоць па пёрыйку,
A з драбнейшых – дык i цэлы хвост.
Прыхадзіў тут мужык-верабей,
Каршуну ў ногі кланяўся.
Ha сініцу-цешчу жаліўся.
He дамовіў ён скаргі свае,
Як пачаўся i трэск i грук.
Успырхнулі ўсе, зьлякаўшыся,
Разьляцеліся, хто куды здалеў.
Каўка неяк затрымалася,
Ды i тая пахавалася, –
I узораў не асталася.
Ды красна бяседа не узорамі,
А ласкавымі прыгаворамі;
He ядвабнымі абрусамі,
A ласкавымі прымусамі.
|
* * *
У Максіма на кашулі вышыты галубкі;
Я за тое вышывала, што цалуе губкі.
У Максіма на кашулі вышыты лісточкі;
Я за тое вышывала, што цалуе вочкі.
У Максіма на кашулі вышыты падкоўкі;
Я за тое вышывала, што цалуе броўкі.
* * *
Ha Лявонавай кашулі вышыты галубкі;
Я за тое вышывала, што цалуе губкі.
Ha Сямёнавай кашулі вышыты лісточкі;
Я за тое вышывала, што цалуе вочкі.
Ha Сапронавай кашулі вышыты падкоўкі;
Я за тое вышывала, што цалуе броўкі.
|
* * *
Як прыйшла я на ток малаціць –
Ў задуменьні застаялася
Ды зьнянацку расьсьмяялася.
Нават сорам на хатніх зірнуць:
Ці ня ўцямілі, хвароба на іх,
Ад чаго мой тварык сьмяецца,
Ад чаго маё сэрцайка б’ецца.
|
* * *
Хоць i зорачка – ды не вячэрняя,
I каханачка – ды няверная.
Пакахала – як яхант даравала:
Яхант-камень – сэрцу ён на гараванейка,
Прападаю праз каханейка
[1915–1916]
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
