Выйшаў з хаты. Ціха сьпіць надворак.
Наплывае радасьць, зь ёю – сум.
He зьлічыць у небе ясных зорак,
He зьлічыць у сэрцы сьветлых дум.
Шмат зазнаў я горычы з нудою,
Што шчаміла, мучыла, пякла...
Ўсё ужо прайшло, сплыло вадою, –
Моладасьць ня зьнікла, не прайшла!
[1915–1916]
|
|
