Яснавокая Аніта
Разгарнула веер чорны
I схавала срога тварык
Ў кружаўных яго узорах.
У айцоў базыліянаў
Ночы я сядзеў бяссонны,
Ўсё вучыўся звёздачоцтву.
Вось яно, прыцьменьне сонца!
|
Донна Клара твар закрыла
Чорным веерам сувора,
І сказаў адзін гідальга:
«Цяжка ў час прыцьменьня сонца».
|
«Найясьнейшая сіньёра.
Правялебнейшая донна,
Донна Клара, донна Клара,
Загубілі вы мяне!
Ах, бяз вас і дзень, як поўнач,
3 вамі – поўнач, быццам дзень.
Донна, донна! Вы узялі
Ад маіх сьлядоў зямлі
І зрабілі нагаворы
3 чарадзейных чорных кніг». –
– «Паважаны кабальера,
Дон Фернанда, дон Фернанда,
Я усе свае гады
Жыла добрай хрысьціянкай
I ня ўмею варажыць.
У мяне другія чары:
Косы чуць не да кален,
Вочы, быццам тыя зоры,
Твар, бялейшая за сьнег».
|
|
