РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Раіса Баравікова
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Восеньскае

Памяці Мікалая Рубцова

 
Трывожаць неба на сьвітаньні
кліны самотных журавоў,
а ты
      ня вер у адміраньне
лістоты шумнай ля ставоў.
 
У ценю грушавых прышчэпаў
бабуля з ношкаю ідзе,
за ёю восень неадчэпна,
нібыта цень яе,
                          брыдзе.
 
Але як доўга і ласкава
глядзіць старая з-пад рукі,
дзе асядае пыл гаркавы
на залатыя мурагі.
 
Глядзіць спаволеным паглядам
на журавоў, на ціхі плёс,
i восені, здаецца, рада,
удзячная за сьціплы лёс.
 
Хоць недзе побач час апошні,
хоць восень дыхае журбой,
яна ідзе пa колкай пожні
і бачыць сонца прад сабой.
 
Таму ня вер у адміраньне
лістоты шумнай ля ставоў,
праводзь бяз жалю на сьвітаньні
за далягляды журавоў.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.