|
Куртуазна-макабрычнае пасланьне
|
У вашым голасе квітнеюць астры…
Л. Дранько-Майсюк
У пляшцы для паэта-ляўрэата
цьвітуць цьвікі радзімы гвазьдзікі.
Ён сёньня з мэтрамі запанібрата,
зьнячэўку трапіўшы ў нью-майсюкі,
вандруе ў электрычным сьне наяве
(пакуль ад болю мозаг не засох)
па доблесьці, па вычынах, па славе –
праз асьпірын па астры ў галасох.
Парыпвае катрынка й нат няёмка,
бо ў гэты міг, як ісьціна ў віне,
знаходзіцца – напраўду! – незнаёмка,
ці стацца ёй магутна, гучна мкне.
Бы катарсыс па соднях у папойцы,
бы “нэвэрмор”, што крумкнуў чорны дрозд, –
паэтка-згуба з прозьвішчам забойцы
й замежным псэўданімам навырост.
Гайдаючыся, быццам на арэлях,
і не знаходзячы патрэбных слоў,
гарэліцы ёй налівае ў келіх –
празрыстых, нібы неба, “двух буслоў”.
Варожым на буслох, нібы аўгуры,
ды скуль нам ведаць што, калі і дзе?
А ваявода з вартаю па скуры
ужо, нібы па аркушы, брыдзе.
І цёплай парай на халодных шыбах
патроху праступае новы верш,
што ў ейным голасе квітнее выбух.
(І астры, але выбух насамперш!)
|
|
