Адкрыю, што мела ў тайне,
згадаю, чаго не забыла:
над купамі гною ў стайні
ўжо колькі стаіць кабыла!
Пакуль у цёплай бялізьне
вы ў ложку сьпіцё пад коўдрай,
я ў стайні стаю і трызьню,
і б’ю аб зямлю падковай.
Кабыла зь мянушкай Нюся,
што ў стойле сумуе ўпотай
між пятніцай і суботай.
Лічэце, што я вам сьнюся.
Малы гаспадар у школе
ня быў – захварэў на герпэс…
А я ня буду ніколі,
ніколі ня буду на гербе з
гатоваю ў бітву зданьню –
і плачу ўначы пра нешта.
Прадаўшы свабоду ў стайню
(а сьлёзы – дробная рэшта),
бунтую – кожнай падковай –
забылай пра сон кабылай,
усёй сваёю жыцьцёвай,
адною конскаю сілай.
|
|
