Ные сэрца без патолі,
Нудна льюцца сьлёзы...
Выйду клікаць лепшай долі
У даль, пад шум бярозаў.
Дзе ты лепшая, дзе, доля?
Прыбудзь, – хай пазнаем!
Прымем хлебам, прымем соляй,
Шчыра прывітаем.
Дарма плачу, прызываю
I ў жалю малю я:
Вецер словы адбівае, –
Доля ані чуе...
Ой ты, песенька, маўчы ты!
Ня нам вецер зьбіці:
Хадзі з сэрцайкам разьбітым
Па долі тужыці.
|
|
