Хай будзе так, як ты схацеў,
тваё жаданьне не парушу,
вядзе душа ласкавы сьпеў,
а я маўчаць яе прымушу.
Раздам прахожым рэшту слоў
я сваёй шчырасьці няёмкай,
праз чараду тваіх гадоў
прайду маўклівай незнаёмкай,
Глыбока ў сэрцы пралягла
тваёй адчужанасьці рыска,
чаго шукала – не знайшла,
у блізкасьці была няблізкай.
Суніме час пачуцьцяў вір,
пяроймуць смутак мой бярозы,
бо ім прасьцей кідаць у жвір
зь лісьця расы начное сьлёзы.
І адплыве ў далёкі сьвет
усё, што сёньня ў сэрцы маю,
мне не шкада губляць твой сьлед,
я маладосьць з табой губляю.
А недзе там, дзе далягляд
на лета чыніцца грамамі,
былое рынецца назад
i захлынецца паміж намі.
|
|
