І ўсё ж нашу я ў сэрцы спадзяваньне, што вернецца да берага паром, таму не наракаю на расстаньне, спакойная ўслухоўваюся ў гром, бо ведаю: і той, другой, ня сьпіцца, і бліскавіца ў тым акне ярчэй, дык хай яна баіцца памыліцца – у тых агнях агонь маіх начэй...
|
|