РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Якуб Колас
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Вясною
Вясеньняе неба, талолі
I сьвежае лісьце на іх.
А сэрца маё, як ніколі,
Імкнецца да гоняй сваіх.
Тут ціха, спакойна, утульна,
I песьціцца ў сонцы платан,
I лашчыцца вецер разгульны,
Шырокі, як Узбэкістан.
А ў роднай маёй Беларусі
Снуюцца нядоля, бяда,
Пакутуе люд наш у скрусе,
I хлеб яго – сок, лебяда.
Я знаю – вядзе там чужынец,
Нямецкая погань свой рэй,
А дзеці глядзяць на гасьцінец,
Чакаюць – прыходзьце хутчэй!
Ох, многа там гора, пакуты,
Ды ведай-жа, край родны мой:
Няхай буду бедны, разуты,
Абы мне быць толькі з табой;
Была-б толькі воля, пазбыць-бы
Драпежнікаў дзікай арды.
Эх, Нёман мой, Сьвіслач і Віцьба, –
Пазнаў-бы я радасьць тады!
Няхай-жа расступіцца поле,
Фашысцкую твань праглыне!.:
Вясеньняе неба, таполі...
Ой, сьнішся, край родны, ты мне.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.