Пагнуўшы ў крук худыя сьпіны,
Сярпом махаючы крывым,
Мы, жонкі, ўдовы і дзяўчыны,
Пры доўгай постаці стаім
І дружна жнём,
І паддаём
Адна адной
Ахвоты больш,
I песьню жаласна пяём.
Асобна кожную загонам
Нас надзяліў пан-дабрадзей,
А над усімі злы аконам
Стаіць, ганяе жаць бардзей.
І мы ўсё жнём,
І паддаём
Адна адной
Ахвоты больш,
I песьню жаласна пяём.
Агніста сонца прыпякае,
Ў губах язык засох, як косьць,
Пот горкі вочы залівае,
Змачыў кашулю ўсю як ёсьць.
А мы ўсё жнём,
І паддаём
Адна адной
Ахвоты больш,
I песьню жаласна пяём.
Серп прыбаўляе ранаў косых,
Павеку рэжуць асьцюкі,
Як п’яўкі, смокчуць кроў з ног босых
Аржоньня вострыя сукі.
Але мы жнём,
І паддаём
Адна адной
Ахвоты больш,
I песьню жаласна пяём.
Мы жнём, растуць снапы і мэтлі,
Мы жнём людзям, адно пабач:
Гаротным нам хоць лезь у петлі, –
Працуй на полі – дома плач.
І ўсё ж мы жнём,
І паддаём
Адна адной
Ахвоты больш,
I песьню жаласна пяём.
Гэй, жнема, бабкі і дзяўчынкі,
Гаруйма: гора – не напасьць;
Пан справіць гучныя дажынкі:
За пот, кроў, сьлёзы – водкі дасьць!
Мы будзем піць,
Як гора п’ём,
Паноў хваліць
І дружна ім
Скрозь сьлёзы песьню прапяём.
2.IX.1906
|
|
