Веру, братцы: людзьмі станем,
Хутка скончым мы свой сон;
На сьвет Божы шырэй глянем,
Век напіша нам закон.
Не чарнілам на паперу,
Дзесь ў архівы не здае, –
Ён зьбірае поту меру
I на ніву нашу лье,
Землю поіць, яна родзе
Сок ў зярнятах нам на хлеб.
Спажываем, a ў народзе
Штось як шэпча: «Ўставай, сьлеп!»
Веру, братцы, ў нашу сілу,
Веру ў волi нашай гарт:
Чую агонь ў нас – ня брыну,
Бачу, братцы, мы ня з карт,
Мы ня з гіпсу, мы – з каменьня,
Мы – з жалеза, мы – са сталі,
Нас кавалі у пламеньні,
Каб мацьнейшымі мы сталi.
Цяпер, братцы, мы з граніту,
Душа наша з дынаміту,
Рука цьвёрда, грудзь акута,
Пара, братцы, парваць пута!