Знайшлі пацір, сьлязамі поўны,

ніхто ня ведае – чыймі.

Сярэбранае ў срэбным –

РїРѕСћРЅСЋ

пакутнік нейкі расчыніў.

Ад зла, спакус, грахоў замову

гугнявіў голас за сьцяной...

Знайшлі на дне паціра слова,

з малітвы выпала яно.

КАХАЮ –

вочы прачыталі,

КАХАЮ –

вусны прашапталі,

КАХАЮ –

душы прастагналі,

КАХАЮ –

людзі закрычалі.

Каго?

Паэт сказаў: Айчыну!

Жаўнер: дзяўчыну!

Хтось: сябе!

I сталі дружна,

шчыра, шчыльна,

як на касьбе ці на сяўбе.

А ён канчаўся у зьнямозе –

ніхто яго не пакахаў,

з паціра выплюхнулі сьлёзы,

і налілі праз край віна,

і сталі дружна, шчыра, шчыльна,

як на касьбе ці на сяўбе,

паэт сказаў: п’ем за Айчыну!

I кожны выпіў – за сябе...