Сьціхлі песьні зімняй буры,

     Р’ее цеплынёю,

Ўскалыхнуўся лес пануры,

     Р—ашумеў РІСЏСЃРЅРѕСЋ.

Як бы спуджаныя козы,

     РџР°Р·СЊР±СЏРіР°Р»С– хмары.

Плача зімка, льюцца сьлёзы,

     РђР¶С‹РІР°СЋС†СЊ СЏСЂС‹.

Скора поле, лугавіны

     РЋ зелень убяруцца,

Жураўлі з чужой краіны

     Р— крыкам пранясуцца.

Хмары ўстануць, і пяруны

     Р“учна загамоняць,

А ў турме тут сэрца струны

     Р–аласна зазвоняць.

I ўздыхнеш, ўздыхнеш глыбока

     РќР°Рґ жыцьцём разьбітым,

I пачуеш адзінокім

     РўС‹ СЃСЏР±Рµ, забытым.