Рћ, якая залатая восень!  

Рћ, СЏРє стогне пад снапамі РІРѕР·!  

Павуціньне, «пража Маткі Боскай»,  

Заплятае халадок нябёс.

Да замілаваньня паўнакроўныя  

Гарбузы, узятыя Р· грады,  

РЎР° страхі, СЏРє статак парсюковы,  

Зьвесілі ружовыя зады.  

Мышы Р· бадзякоў цягаюць РІРѕСћРЅСѓ,  

Рџ'Рµ зямля СЃСѓС…С–С… нябёс блакіт...  

РќР° гародах высахлы бульбоўнік,  

Водар РєСЂРѕРїСѓ, мята С– ваўчкі.  

Дні РЅР° гэтым водары настоены,  

Сэрца поўняць СЃСѓРј С– прага жыць...  

Хлапчукі, РЅР° РґРѕР±СЂС‹ лад настроены,  

Улягліся ціха РЅР° мяжы.  

Рџ'юць РґСѓС…РјСЏРЅ пасьпелай жоўклай восені,  

Падрасьлі шчасьлівыя Р·Р° РіРѕРґ,  

Рђ над С–РјС– серабрысты Сћ РїСЂРѕСЃС–РЅС– –  

Ледзь прыкметнай кропкай самалёт.  

Р—-пад чубкоў бялявых, СЏРє салома,  

Р—Р° шчасьліўцам сочаць гарачэй,  

Р— зайздрасьцю, Р· чаканьнем невядомага  

Дзесяць ясных зорачак-вачэй.  

Дзень такі бязьмерны С– шчасьлівы,  

Самалёт ляціць Сѓ глыб нябёс...  

Можна скокнуць наўздагон Р· абрыву –  

Р† ўзьляцеў Р±С‹, С– ўхапіў Р·Р° С…РІРѕСЃС‚!  

Нам Р· гадамі ўжо РЅСЏ сьняцца Р·РѕСЂС‹,  

Але РјС‹, пасьпеўшы пасталець,  

РќРµ асудзім Сћ гэты дзень прасторны  

Мудрае жаданьне паляцець.