Ой, сястронкі, ой, вясковы,

Ой вы, кветкі прызавяты!

Вашы твары, як васковы,

Вашы шчокі сьлязьмі зьмяты...

Як каліну град страсае,

Як пярун каменьне крышыць,

Так лёс рана вас ламае,

Так жыцьцё красу вам нішчыць.

Сколькі болю ў вачох хмурных,

Сколькі скаргі з губ зьбялелых,

Сколькі срэбра ў косах густых,

Сколькі поту з рук абмлелых!..

А за гэта вам дзьве дошкі

I крыж з хвоек ледзьве зьбіты,

I у памяць плачуць дочкі,

Бо й яны, як вы, забіты.

Ой, кабеты, ой, вясковы,

Ой вы, кветкі прызавяты!

Ой, лілейкі вы бяз мовы,

Ой вы, птушкі бескрылаты!..